[anchor id=”1_apr_2012″]
2 april 2012, Overveen, Nederland
Allereerst excuses voor dit late bericht, maar naast werken, moest ik ook even bijkomen. Dank voor jullie geïnteresseerde berichten, maar ik ben dus gisteravond laat in Amsterdam geland. Uiteraard zal ik iedereen ook nog persoonlijk antwoorden, maar ik moet eerst weer even in het ritme komen.
Zaterdagavond was nog een hectische avond. Bij aankomst op Guayaquil-airport heb ik de grondstewardessen bijna over de toonbank getrokken om mijn vlucht Madrid-Amsterdam te regelen. Helaas zonder resultaat. Vervolgens heb ik een half uur in de rij gestaan voor de vlucht van 22.30 uur van Guayaquil naar Madrid toen we tot grote ergernis van ongeveer nog dertig wachtenden ons naar de rij van de vlucht van 0.00 uur moesten begeven. Toen brak er echt een passagiersopstand uit. De incheckende stewardessen werden omver gelopen en iedereen ging gewoon het vliegtuig in. Uiteraard hoorde ik ook daarbij, want als ik de vlucht van 0.00 uur zou hebben, zou ik geen aansluitende vlucht naar Amsterdam meer halen. Gelukkig was mijn stoel nog vrij; dus ik kon mee.
In Madrid aangekomen, wist ik nog niet hoe of wat verder. Samen met tweehonderd anderen meldde ik me bij de info-balie waardoor een snelle uitsluitende vlucht al niet meer haalbaar was. Toen ik een half uur in de rij had gestaan, werd opeens mijn naam omgeroepen en lag er een Iberia-ticket naar Amsterdam klaar; vertrek 19.30 uur, aankomst 21.50 uur. Inmiddels was ik allang blij dat ik vandaag naar huis kon komen. Vervolgens belde ook Schipholtickets met excuses dat hun NOODnummer niet bereikbaar was en zij hadden voor de zekerheid een KLM-vlucht geboekt. Complimenten hoor!
Wat was ik blij uiteindelijk voet op Nederlandse-bodem te zetten en er zelfs op dit tijdstip nog een welkomstcomité voor mij stond met bloemen, ballonnen en alles erop en eraan. Uiteraard moest er een welkomstborrel worden gedronken waardoor we uiteindelijk om 0.00 uur thuis waren.
Wat een geweldige wereldreis heb ik achter de rug waarbij ik werkelijk paradijzen heb gezien, maar het echte paradijs is daar waar je geliefden zijn in een fijne woon- en werkomgeving. En die geliefden zijn jullie die mij de gehele reis zo trouw hebben gevolgd. Met een gemiddelde van 85, maar zelfs uitschieters naar 158 bezoekers per dag! Lieve allemaal, hartelijk dank voor jullie interesse, berichten, e-mail , telefoontjes, kaartjes en zelfs gastvrije ontvangst. Hiermee komt echt een einde aan mijn geweldige en blikverruimende reis! Het volgende verslag zal ik jullie in levenden lijve kunnen doen. Tot snel!
[anchor id=”31_mar_2012″]
31 maart 2012, Marriot-hotel, Guayaquil, Ecuador
Het werd een nachtje van slechts vier uur slapen. Alhoewel je weet, dat alles wel weer goed komt, reageert het lijf daar toch op en heb ik vandaag een onvrijwillig ontslakkingsdagje. De informatievoorziening is ronduit 0; vanaf de receptie kregen ze ook geen gehoor bij Iberia. Eerlijk is eerlijk, voor het Marriot-hotel alleen complimenten, die vannacht toch nog honderd warme maaltijden op tafel toverde. Verder heb ik een royale kamer met alles erop en eraan: kingsize bed, zithoek, bureau, wifi en lan. Helaas ben ik wel verplicht in het hotel te blijven om het vertrekbericht af te wachten. Om er toch maar het beste van te maken, ben ik na het ontbijt maar bij het dakzwembad in de zon gaan liggen. Aangezien de bagage nog in het vliegtuig ligt, vond ik als lingerie-packer dat mijn Marlies Dekkers-setje prima dienst kon doen als bikini. Was ik even blij dat mijn reistandenborstel in mijn rugzak zat, had ik toch nog iets. Ik meldde netjes bij de receptie dat ik bij het zwembad bereikbaar was. Beneden in de hal zaten inmiddels ongeveer vijftig mensen chagrijnig op de bank te wachten.
Nadat ik een tukkie had gedaan en lokale tijd om 16.00 uur wakker werd, begon ik het ook aardig zat te worden en vond het tijd zelf actie te gaan ondernemen. Ik had zes belminuten ter beschikking en probeerde eerst Arnold en Victoria te bereiken, dit lukte niet. Vervolgens probeerde ik het noodnummer van Schipholtickets; geweldig alleen tijdens kantooruren geopend en dat voor een NOODnummer! Daar gaat nog een pittige mail over uit. Net toen ik besloten had naar het vliegveld te gaan, meldde een van de medeslachtoffers dat we om 20.00 uur zouden worden opgehaald. Vijf minuten later werd dit bevestigd door de receptie. Ik vroeg me af hoe ze vier uur van tevoren konden weten dat het vliegtuig om 20.00 uur klaar zou zijn. Ervaringsdeskundige Arnold wist te vertellen dat onderdelen uit Amerika moeten worden ingevlogen en dat daarop de vertrektijd was vastgesteld.
Als alles dus goed is, vliegen we rond 21.30 uur vanuit Guayaquil (7 uur vroeger dan Nederland) en zou ik dus om 15.30 uur (zondag) in Madrid zijn. Ik ben nu zelf de connecting flights naar Amsterdam aan het uitzoeken in de hoop dat ik het voor elkaar krijg op de beste aansluiting te worden geboekt. De vlucht van Iberia zelf vertrekt om 19.20 uur en aankomst Amsterdam om 21.50 uur; dus lange wachttijd en heeft natuurlijk niet mijn voorkeur. Maar goed dit deel is nog koffiedik kijken. Zodra ik meer weet, volgt er weer een bericht.
Ik krijg zo nog een diner en dan om 20.00 uur richting vliegveld. In afwachting van wat er gebeuren gaat.
[anchor id=”30_mar_2012″]
30 maart 2012, Guayaquil, Ecuador
Vandaag wederom een vol programma. Laat erin, vroeg eruit om rond 9.30 uur naar Guayaquil te vertrekken. Eerst langs het huis van Vicky waar haar zussen nu wonen; daar lieten we mijn bagage achter. Toen als Japanners door Guayaquil gerend om toch nog een indruk van de stad te krijgen. Midden in het centrum ligt het leguanenpark, vandaaruit liepen we naar de rivierboulevard om af te sluiten in een zeer modern en groots opgezette mall. Mijn spullen weer opgehaald en rond 17.00 uur waren we op het vliegveld. Arnold en Victoria verleende nog de laatste hulp in het Spaans, zodat ik met mijn boarding pass voorrang kreeg. Het hek werd voor mij omlaag gedaan en ik was gelijk aan de beurt. Toen was het moment van afscheid daar na drie heel fijne dagen te hebben doorgebracht bij de lieve en zeer gastvrije Victoria en Arnold. Om 20.00 uur vertrek ik richting Madrid (helaas hoor ik net 40 minuten vertraging te hebben, dat wordt weer spannend voor mijn verbindende vlucht) en daarvandaan kom ik uiteindelijk morgen (zaterdag) rond 18.30 uur in Amsterdam aan. Definitief einde van mijn wereldverkennende reis, maar nog niet van mijn berichten. Morgen het laatste verslag en ‘afscheid’ van mijn geweldige en trouwe volgers.
[svgallery name=”2012-03-30-ecuador”]
[anchor id=”29_mar_2012″]
29 maart 2012, Cochancay, Ecuador
Een kijkje in het huis van Victoria en Arnold:
Na het vruchtensapje en de bruine boterham vertrokken wij al snel naar de hot spring van Cochancay, omdat ik dit onderdeel in Banos geskipt had in mijn oorspronkelijke reisplanning. Na twee rondjes badderen tussen de bergen en naast de rivier gingen we huiswaarts voor de lunch.
In plaats van vanavond weer de taxi aan de andere kant van de rivier te bestellen, besloten we de rivier deels te dempen, zodat die in het donker overgestoken kon worden. Met z’n vieren (inclusief Cecilia, de hulp) gingen we gewapend met scheppen en houwelen op pad. Onderweg kwamen we nog een aantal mensen tegen, zodat we uiteindelijk met acht man de rivier drooglegde en beter oversteekbaar maakte. Na deze inspanningen verwende Victoria ons weer met haar overheerlijke kokoscocktail.
We bekeken nog een te koop staand landgoed. Dus als je interesse hebt in een stukje grond van acht hectare compleet met zwembad, huis, dansvloer, feestzalen en kapel …….
Het kreeftenrestaurant bleek krab te zijn. Ook lekker, maar toch anders en Arnold en ik lieten de inhoud van het hoofd maar voor wat het was in plaats van deze uit te lepelen. Op de veranda namen wij de laatste afscheidsborrel.
Morgen gaat de reis al vroeg richting Guayaquil om toch nog een Ecuadoriaanse stad te bekijken en uiteindelijk op het vliegveld te eindigen 🙁
[svgallery name=”2012-03-29-ecuador”]
[anchor id=”28_mar_2012″]
28 maart 2012, Cochancay, Ecuador
Wat een verwennerij in het hotel van Victoria en Arnold: ik kreeg een verse vruchtensap op bed bezorgd; waarna buiten op de veranda de dag met een bruine boterham met kaas begon.
Daarna maakten we een wandeling door de achtertuin waar een hele installatie met waterput is aangelegd voor de watervoorziening. Als noodvoorziening wordt het water van de waterval gebruikt voor een klein aantal bewoners dat hier verspreid in kleine hutjes aan de rand van het Andesgebergte woont. Aansluitend loop je dus zo de bergen in (Arnold met zakmes en al); enigszins vergelijkbaar met de Amazone. De tuin van Victoria en Arnold valt ook niet te onderschatten met allerlei fruitbomen (mango, kokos, citroen, passievrucht, banaan enz) en hun eigen cacaoplantage. Een cacaovrucht is een langwerpig bruinachtige vrucht met daarin ongeveer dertig bonen (nooit geweten). Na de wandeling verwende Victoria ons weer met een lunch en gingen we naar de lokale notaris en kochten een presentje voor de verjaardag waar we vanavond heengaan.
Voor een stadse als ik was de reis naar de verjaardag een heel avontuur. Aangezien het ’s avonds te gevaarlijk is de rivier met de auto te doorkruisen, werd er aan de andere kant van de rivier een taxi besteld. Dit betekende dat wij hobbel-de-bobbel tot aan de rivier reden, daar onze waterschoenen aan deden om door het water naar de overkant te gaan. Ik had mijn handdoek onder mijn arm en terwijl ik een foto stond te nemen, kreeg ik een klots water over me heen. Van de schrik deed ik mijn armen wijd en daar ging mijn handdoek in de stroomversnelling. Adios handdoek. Toen we veilig aan de overkant waren, droogden we alles weer af en bracht de taxi ons naar de verjaardag. De terugweg was van hetzelfde laken-en-pak; alleen het badderen door de rivier ging wat soepeler na een paar whisky’s :).
Het was heel bijzonder dat wij waren uitgenodigd, want verder was er alleen familie op de verjaardag. Blijkbaar is het hier de gewoonte dat je mee eet, dus wij kregen een uitgebreide maaltijd met de bijbehorende drank en het taartritueel waarbij de jarige zijn hoofd in de taart steekt.
Al met al: een dag in het echte Ecuadoriaanse-leven.
[svgallery name=”2012-03-28-ecuador”]
[anchor id=”27_mar_2012″]
27 maart 2012, goodbye San Cristobal, hello Cochancay
Reisfilm:
Een rustige start met ontbijt en rond 10.30 uur naar het vliegveld van San Cristobal, dat op slechts dire autominuten van het centrum ligt. Ongelooflijk met slechts 15 personen zaten wij in de Airbus A-320. Ik had dus de hele exit-rij voor mezelf. Vanuit de lucht zag ik Guayaquil blank staan. ’s Avonds op TV werd duidelijk waarom: er zijn hier ontzettend veel overstromingen. Wat bijzonder was het om op het vliegveld aan te komen en te worden verwelkomd door Victoria en Arnold. Cochancay ligt tachtig kilometer ten oosten van Guayaquil. Doordat het vliegtuig enige vertraging had, moesten wij direct vertrekken, omdat we voor het donker door een rivier moesten met de auto om het huis van Victoria en Arnold te bereiken. Ik was benieuwd wat me te wachten stond.
Onderweg zag ik de ene na de andere bananenplantage (zelfs Dole) en deden we nog inkopen. Na ongeveer anderhalf/twee uur kwamen we in Cochancay aan. Halverwege het dorp namen we een weg naar rechts en toen begon het off-the road rijden: via een onverharde weg konden we de eerste rivier via de brug oversteken, de tweede rivier moest met de auto worden genomen (zie film). Het gebeurt weleens dat Victoria en Arnold vast komen te staan en eruit gesleept moeten worden. Dit keer ging alles gelukkig voorspoedig en ook de derde rivier kon via een brug worden overgestoken. Maar hoe begrijpelijk dat Victoria en Arnold voor deze locatie aan de voet van het Andes-gebergte hebben gekozen. Op een hoogte van circa tweehonderd meter hebben zij een weids uitzicht met in de verte het dorp en aan de achterzijde de bergen. Op een stuk grond van maar liefst 3,5 hectare hebben zij hun cacaoplantage en een plaatje van een huis met veranda rondom. Morgen zal ik de huizenfotograaf uithangen, omdat het vandaag al te donker was. Ik heb in ieder geval het gevoel in het meest luxe hotel van mijn vakantie te zijn beland!
Victoria bereidde een welkomstcocktail van kokosnoot uit eigen tuin en daarna volgde al snel een echte Ecuadoriaanse maaltijd van kip/bleekselderij/banaan en daarbij een romige avocadosalade. Met een 7-up/rum praatte ik nog lange tijd na met Arnold.
[svgallery name=”2012-03-27-ecuador”]
[anchor id=”26_mar_2012″]
26 maart 2012, Galapagos, San Cristobal
Omdat ik er zelf geen genoeg van krijg, nog eenmaal de zeeleeuwen:
Ik besloot toch geen dagtrip meer naar de lagunes te maken, dat geeft een goede reden om hier nogmaals terug te komen, maar om er een relaxed dagje van te maken. Het was even schakelen toen ik in mijn badkleding met handdoek onder mijn arm naar buiten stapte om naar het strand te gaan en toen bleek het te regenen. Goed, verandering van plan is geen probleem meer: op naar de manicure. Ook wel weer lekker als ik een letter aansla dat er ook maar 1 in beeld verschijnt in plaats van 3 :).
Met pijn in mijn hart neem ik morgen afscheid van de Galapagos. Om dit een beetje te verzachten, kocht ik nog meer souvenirs om het Galapagos-gevoel zo lang mogelijk vast te kunnen houden. Waarschijnlijk verdwijnen al die prullaria over een jaar in de kast, omdat ik geen zin meer heb om ze af te stoffen, maar voor nu ben ik er blij mee. Gelukkig heb ik nog drie mooie dagen Ecuador in het vooruitzicht bij de gastvrije Victoria en Arnold en daarna komt helaas echt een einde aan mijn ‘wereldreis’, maar daar denk ik nog maar even niet aan. Alhoewel het uiteraard ook fijn is weer iedereen thuis te zien.
Aangezien het mijn laatste avond op deze geweldige archipel is, besloot ik mijzelf voor het eerst in mijn leven op kreeft te trakteren. Wat kan er mis gaan voor € 13,-? Maar er ging niks mis, want ik vond het heerlijk. Eigenlijk had ik geen idee wat te verwachten, maar ik kreeg zo’n heel beest op mijn bord. Ik smulde ervan en herinnerde me dat er ook iets met die poten moest. Gelukkig was de ober zo vriendelijk uit te leggen dat ik die moest uitzuigen.
Kortom, ik had een heerlijk relaxte dag en ben klaar voor de volgende reis naar Guayaquil morgen. Een ding zal ik niet missen en dat is het inpakken van mijn rugzak. Nog twee keer te gaan :).
[svgallery name=”2012-03-26-ecuador”]
[anchor id=”24_mar_2012″]
24 en 25 maart 2012, Galapagos, San Cristobal
Film:
24 maart 2012, San Cristobal
Vandaag afscheid genomen van Karin en mijn ticket voor San Cristobal opgehaald. De laatste souvenirs gekocht en geluncht met een stel van de cruise. Om 13.00 uur richting de haven waar de bagage officieel wordt gecontroleerd en gelabeld. Er mag namelijk geen groenten en fruit van het ene naar het andere eiland worden meegenomen ter bescherming van de inheemse begroeiing.
We zaten als vissen in een ton in de overvolle boot. Door de enorme snelheid waarmee de 600 pk-boot vooruitschoot, werden we als het ware tegen de achterkant van de boot aangeplakt en zelfs regelmatig gelanceerd, maar goed alles voor het hogere doel: in dit geval San Cristobal.
Ik had in de Lonely Planet een hotel uitgezocht, maar dat bleek midden in de haven te liggen en ik voelde er niks voor om ’s morgens om 5.00 uur door de uitvarende vissersboten te worden gewekt. Dus ik wandelde wat rond, maar met min inmiddels uitpuilende en loodzware rugzak van de souvenirs, was dat geen pretje. Ik besloot me door de taxi naar een topend hotel te laten brengen om de laatste dagen in luxe door te brengen. Alleen bij aankomst begon de eigenaar iets tegen de taxichauffeur te roepen waaruit ik kon opmaken dat het vol was. Met mijn vier Spaanse woorden maakte ik aan de chauffeur duidelijk dat ik een hotel met wifi op de kamer wilde. Die schat stopte vervolgens bij verschillende hotels totdat hij er een had gevonden met wifi. Een flinke tip waard. Hostal Los Algarrobos is prima, royale schone kamer, wifi, maar de douche is werkelijk iets wat ik nog nooit heb gezien (zie foto). Een of ander groot plastic ding waar stroomdraden naar toelopen. Grrr, als ik maar niet geëlektrocuteerd word.
Het dorp nog verkend en samen met een Amerikaanse gegeten bij een Lonely-Planet aanbevolen restaurant. Reuze gezellig.
25 maart, San Cristobal
Goed geslapen, ontbeten met zeezicht en toen naar het Playa Mann strand. Op zondag schijnt het er druk te zijn met de lokale bevolking. Blijkbaar meten ze hier met andere maatstaven, want er zaten ongeveer tien mensen. Uiteraard een duik in de zee genomen en toen zeer lange tijd onder het genot van een Pinacolada genoten van alle zeeleeuwen-capriolen.
Het tijdverschil met Nederland was al zeven uur, maar is door de zomertijd inmiddels acht uur. Met slechts enkele uren stroom per dag wordt het steeds lastiger te Skypen met het thuisfront.
[svgallery name=”2012-03-24-ecuador”]
[anchor id=”23_mar_2012″]
23 maart 2012, Galapagos, Santa Cruz
Film:
23 maart
Vandaag een luierdagje op het eiland. Beetje uitgeslapen, bij Karin langs voor de bestelling van mijn ticket naar het volgende en helaas laatste eiland: San Cristobal. Te voet naar Tortuga baai, de wandeling was iets langer dan ik dacht ….., maar de beloning was een mooi zandstrand met meters hoge surfgolven. Het zand hier lijkt op poedersuiker en plakt aan alles vast. Gigantisch souvenirs ingekocht, lekker taartje gegeten waarbij Karin en een reisgenoot van gisteren aanschoven. Naar de kapper geweest en tenslotte genoten van een visje, die hier kakelvers, onder toeziend oog van pelikanen en zeeleeuwen, in de haven wordt verkocht.
[svgallery name=”2012-03-23-ecuador”]
[anchor id=”21_mar_2012″]
21 en 22 maart 2012, Galapagos, Floreana en Las Plazas
Ook vandaag weer met levende beelden:
21 maart, Floreana
Het blijft me verbazen hoe in het buitenland dingen worden geregeld. Slechts via een enkel telefoontje werd mijn naam als deelnemer doorgegeven en zonder kilo’s papier verloopt alles vlekkeloos. Vandaag moest ik me weer vroeg melden bij het reisbureau die mij vervolgens te voet naar de haven begeleidden waar de boot naar Floreana al klaar lag. Alhoewel er behoorlijk geld voor de dagtochten wordt neergelegd, probeerde de kapitein de haven zonder te betalen te verlaten. Helaas werd hij door de havenmeester teruggefloten waardoor wij een uur ronddobberden en uiteindelijk toch nog mochten vertrekken. Tijdens de boottochten hangt iedereen een beetje gezapig op de bank, maar ….. zodra de kapitein dolfijnen spot, is iedereen paraat. Wonderbaarlijk dat de eilandbewoners dit zelf ook nog steeds bijzonder vinden. De motoren gaan uit en de oehs en de aahs zijn niet van de lucht. Vandaag waren deze vrolijke en meters hoog springende dolfijnen zo dichtbij dat ze zelfs onder de boot doorzwommen. Amazing!
Na ongeveer anderhalf uur waren wij in Floreana. Behalve een wazig verhaal over op bijzondere wijze overleden eerste bewoners, was er weinig te beleven. Na de lunch zagen we nog wel enkele dieren en was er de mogelijkheid tot snorkelen. Op de terugweg werden we weer verrast door dolfijnen. Alhoewel het eiland niet bijzonder was, hadden we een heel gezellige dag in gezelschap van twee Duitsers en twee Argentijnen. Nadat de eerste taalbarrière met Maxima doorbroken was, volgden al snel hele gebarentaal gesprekken en bleek een van de Argentijnse ook een cocker spaniel te hebben. Dan kan het eigenlijk niet meer stuk :). Rond 17.30 uur was ik terug en ging bij Karin langs om te kijken of mijn ticket geregeld was en dat is gelukkig het geval. Aangezien Karin ook alleen is, dineerden we gezellig samen. Ik sloot de dag af met het echte vakantiegevoel: een dikke vette ijscoupe. Tijdens mijn internetuurtje nog gezellig met een Nederlander zitten kletsen. De dagen vliegen nu echt voorbij en het is alweer 1.00 uur ’s nachts; morgen weer om 6.30 uur op; dus hoog tijd om te gaan slapen.
22 maart, Las Plazas
De enige manier om hier ergens te komen, is met boten en bussen, zo ook vandaag. Dit keer eindigden we op de cruiseboot Karin voor de tocht naar Las Plazas. Wederom een schitterend eiland vol met cactussen en landleguanen. Terug op de boot stond onze lunch klaar en daarna kon er nog worden gesnorkeld. Kortom, goed gezelschap en dierenparadijs: het concept voor een zeer geslaagde dag.
[svgallery name=”2012-03-21-ecuador”]
[anchor id=”18_mar_2012″]
18 t/m 20 maart 2012, Galapagos, de noordelijke eilanden, Ecuador
Vandaag had ik weer een geweldige dag en ik kan maar een ding zeggen: heb je ooit de mogelijkheid naar de Galapagos te gaan, doen! Een achtdaagse cruise voor € 1.000,- is natuurlijk een hoop geld, maar dat is wel inclusief alles: zeven overnachtingen, drie maaltijden per dag, snacks, drinken en alle excursies. Een wintersport zal niet veel goedkoper zijn 🙂 (ja, ik weet het: het vliegticket niet vergeten).
Soms moeten dingen zo zijn. Mijn verblijf in Quito was geen succes, maar daardoor ben ik wel een week eerder naar de Galapagos gegaan en kan ik nu een extra week blijven. Geen moment spijt. Dit is echt vakantie. Weer bergen foto’s en een film.
18 maart, Isabela
Met de panga (kleine boot) voeren we door de mangroven van Isabela, vreemd hoor al die bomen die in zoutwater groeien. Op de terugweg spotten we zelfs pinguïns en gelukkig ook nog wat blue footed boobies! ’s Middags hadden we een wandeling over het eiland, dat grotendeels uit lava bestaat met hier en daar water waar flamingo’s hun toevlucht zoeken. In 2005 was deze vulkaan nog actief.
19 maart, Isabela
Vandaag met de panga en bus naar de Sierra Negra vulkaan. Het eerste bewoonde eiland van onze tocht, vanaf hier belde ik met Arnold om mijn aankomst (wederom) te veranderen. Een lange wandeling bracht ons naar de krater van deze vulkaan. Een gat van maar liefst 10 x 7 kilometer. Een moment van stilte bij aankomst, wat een indrukwekkende aanblik.
Op de terugweg bezochten we het opvang- en onderzoekscentrum van schildpadden. Aangezien een bepaald soort schildpad bijna was uitgestorven, wordt hier getracht dit soort voort te planten en na vijf jaar, als de schild hard is, worden de schildpadden weer uitgezet.
20 maart, Santa Cruz, de laatste dag
Na het ontbijt namen we al afscheid van een deel van de groep, omdat die in Porto Ayora bleven. De haven waar we deze ochtend aankwamen. Ik ging met de rest van de groep naar het vliegveld van Baltra, omdat ik daar mijn ticket zou moeten wijzigen. We stopten nog bij een lava-tunnel. Dit zijn tunnels die ontstaan als de lava heel heet is en traag voortbeweegt. Een deel van de tunnel was ingestort waardoor het op een krater leek. Twee verschillende bussen en de pont brachten ons naar het vliegveld van Baltra en ik nam afscheid van de rest. Samen met Karin probeerde ik mijn ticket bij Tame airlines te wijzigen, maar ze zeggen gewoon doodleuk geen tijd te hebben. We besloten terug te gaan naar Santa Cruz en het daar bij het Tame-kantoor te proberen. Terug in Santa Cruz trakteerde ik Karin eerst maar op een lunch als dank voor al haar bemoeienis, daarna zochten we een hotel voor mij en boekte ik bij Karin twee eiland-hops. Bij het Tame-kantoor was er geen stroom, dus morgen maar weer opnieuw proberen …… Ik slenterde, zelfs ’s avonds, door het paradijs, at pizza en Italiaans ijs onder de vrolijke geluiden van de zeeleeuwen. Wat kan een mens nog meer wensen, behalve hier nog een hele week te mogen doorbrengen :).
[svgallery name=”2012-03-18-ecuador”]
[anchor id=”16_mar_2012″]
16 en 17 maart 2012, Galapagos, de noordelijke eilanden, Ecuador
Met 12 mensen maakten wij onze achtdaagse tocht. Wat enigszins frustrerend was, waren de verschillende prijzen die er betaald waren door de deelnemers voor exact dezelfde tocht. Deze varieerden namelijk tussen de $ 1.300,- en $ 4.000. Vooruit boeken vanuit het buitenland is het duurst; het is het goedkoopst om hier op een van de eilanden een last-minute te boeken en zeker in het laagseizoen is er altijd plaats. Verslag weer met film en foto’s.
16 maart, Isabela
De ochtendsessie bestond uit een boottocht langs de kust waar we onder andere blue footed boobies zagen. De zee is hier maar liefst 2000 meter diep! ’s Middags een wandeling naar de top van het vulkaaneiland Isabela. Vandaag zagen we ook pinguïns, zeeschildpadden en tijdens de reis spotten we de eerste dolfijnen!
17 maart, Fernandina
Dit is het jongste eiland en de vulkaan was 2½ jaar geleden zelfs nog actief. Op dit eiland vooral leguanen en een hoop lava. En uiteraard zeeleeuwen, want die zijn overal in groten getale vertegenwoordigd. Verder restanten van overleden leguanen en een walvis. Die komen aan land om te sterven en het geraamte blijft liggen.
[svgallery name=”2012-03-16-ecuador”]
[anchor id=”13_mar_2012″]
13 t/m 15 maart 2012, Galapagos, de noordelijke eilanden, Ecuador
Lieve lezers, de Galapagos zijn alles overtreffend! Ik vind het zo geweldig, dat ik gisteren toen we een uurtje verbinding hadden, met het schaamrood op mijn kaken de gastvrije Arnold en Victoria heb gebeld met de vraag of ik mijn komst kon uitstellen om nog wat langer op de Galapagos te blijven. Gelukkig was dat geen probleem.
Vandaag ben ik teruggekomen op het eiland Santa Cruz na een achtdaagse boottocht langs de noordelijke eilanden. Vanaf hier ga ik een paar dagen eiland hoppen en ik wil eindigen op San Cristobal alwaar het tweede vliegveld ligt. Helaas is het nog niet gelukt om mijn ticket te wijzigen, omdat er geen stroom was. Morgen ga ik naar het eiland Floriana en probeert Karin, onze reisgids, mijn ticket te veranderen. Kortom, ik heb een druk programma om zoveel mogelijk van dit paradijs te zien. Het uitzoeken van de duizend foto’s kost een hoop tijd, dus mijn verslag en foto’s komen gefaseerd, maar in groten getale, omdat mijn reisgenoten de foto’s willen downloaden. Ook heb ik van de eerste dagen een filmcompilatie gemaakt om jullie een levendige blik te gunnen in dit dierenparadijs!
13 maart, Baltra, Santa Cruz
Op het vliegveld werd ik door een reisleidster opgewacht, die ervoor zorgde dat ik mijn Galapagos-visum kocht en mijn vliegticket regelde. In twee uur vloog ik van Quito naar Isla Baltra, het eerste Galapagos-eiland. Het vliegveld van Baltra is dusdanig klein, dat aan het einde van de landingsbaan het vliegtuig omdraaide en via dezelfde baan terug taxiede naar de aankomsthal. Bij binnenkomst moest ook nog een toegangskaart voor het natuurgebied worden gekocht. Onze bagage werd achter een hek klaargelegd. Buiten wachtte Karin, onze reisleidster van deze week, ons al op met het bordje Beagle, de boot voor de komende week. Met de bus werden we naar de haven van Baltra gebracht om vanaf daar met een kleine boot naar de Beagle te varen.
Na een welkomstborrel werden de hutten verdeeld en volgde al snel de lunch. Toen was het eindelijk zover: het eerste eilandbezoek Santa Cruz. De zeeleeuwen en pelikanen varen standaard mee op de boot. We zagen diverse vogels, zeeleguanen en lagunes. Daarna was het onderwatertijd. Er schenen zelfs Nemo’s rond te zwemmen, maar helaas gaat dat snorkelen mij nog niet goed af. Voor het diner hadden we een uitgebreide borrel en toen was het alweer bedtijd. Vannacht vaart de Beagle door naar Isla Genovesa.
14 maart, Isla Genovesa
Toen we ’s morgens om 6.00 uur gewekt werden, lag de boot in de 1500 meter diepe vulkaankrater van Isla Genovesa. Eerst voeren we met de rubberboot langs de rotswand om vele vogels en zeeleeuwen te spotten. Daarna hadden we een droge dropping voor een eilandwandeling. Op Isla Genovesa komen met name de red footed boobies en fregatten voor. Ik probeerde nog een keer te snorkelen, maar heb het nu definitief opgegeven. Hoe jammer ook, want ik mis de haaien, roggen enz. Na de lunch wandelden we op een ander gedeelte van Isla Genovesa met als beloning een afkoeling in de aquakleurige zee tussen de zeeleeuwen. Doordat de Galapagos zo dicht bij de evenaar ligt, verbrand je levend als je niet genoeg voorzorgsmaatregelen neemt. Hetgeen mij dus weer gebeurde, maar de groep is gezellig en zorgzaam voor elkaar. Ik kreeg gelijk een ’t shirt aangeboden en mijn rug werd ingesmeerd. Tijdens het diner begon de lange tocht al naar Santiago.
15 maart, Santiago
Voor dit eiland hadden we alleen de ochtend ter beschikking. Eerlijk gezegd, lang genoeg om nog veel meer zeeleeuwen en leguanen te zien en tot slot af te koelen in de zee. Tijdens de lunch werd de langste boottocht naar Isabella ingezet. Dat betekende een vrije middag op de boot. De boot valt in de categorie luxe en heeft ook alles wat je nodig hebt: warme douche, goed bed, zonnedek een uitgebreid ontbijt en tweemaal daags een warme maaltijd. Tussendoor worden we nog verwend met snacks.
[svgallery name=”2012-03-13-ecuador”]
[anchor id=”11_mar_2012″]
11 en 12 maart 2012, Cotapaxi, Ecuador
11 maart
Een slechte start van de dag met de melding van de ING dat mijn Mastercard wegens fraude was geblokkeerd. Ik had gisteren inderdaad aardig staan etteren bij een ATM om er geld uit te krijgen. Overal werken die apparaten weer anders en de Spaanse instructie werkte ook niet in het voordeel. Gelukkig werd de blokkering snel opgeheven na een telefoontje naar de ING.
Inmiddels had Ik Loeki al gevraagd mij te willen assisteren met het vervroegen van mijn terugvlucht naar Amsterdam.
Daarna stond al snel een privéchauffeur voor de hoteldeur om mij naar de Cotapaxi-vulkaan te brengen. Mijn argwanend gevoel smolt als sneeuw voor de zon toen ik bij Hosteleria Papagayo aan kwam. Wat een warm ontvangst: gelijk een kop koffie en de vriendelijkheid zelve. De hosteleria was gevestigd tussen vijf vulkanen waarvan 1 de Cotapaxi. Het wordt bijna een saai verhaal, maar gisteren waren er nog twaalf gasten en vandaag was ik weer de enige. Dus ik werd weer optimaal verwend.
Te paard zou ik de omgeving gaan ontdekken. Paardrijden is gelukkig net als fietsen, je verleert het niet. Na met enige moeite op het zadel te zijn gekropen, was ik al heel snel een met mijn paard en galoppeerden we door het Andes-gebergte alsof ik nooit anders had gedaan. Wat een leuke ervaring om via allerlei bergpaden uiteindelijk op maar liefst 3800 meter hoogte uit te komen. Helaas was door de bewolking, regen en onweer de besneeuwde vulkaantop niet zichtbaar. De warmte van mijn paard beschermde mij nog enigszins tegen de barre kou, maar hoe luxe was het dat bij terugkomst mijn persoonlijke assistent klaar stond met een handdoek, een warm kopje thee en inmiddels de jacuzzi al had aangezet. Verwennerij ten top! Papagayo is echt een plaats van thuiskomen.
Onderweg kwamen we ook bergbewoners tegen. Die een voor een even aardig groetten. Na zo’n fijne ervaring twijfelde ik weer aan mijn besluit om vervroegd naar huis te gaan. Ik vroeg Loeki en Arnold om advies. Binnen een minuut had ik reactie van Arnold dat hij mij op 20 maart bij terugkomst uit de Galapagos op het vliegveld zou ophalen en hij en Victoria er een steentje aan zouden bijdragen om mijn laatste week Ecuador toch onvergetelijk te maken. Zo’n aardig aanbod kon ik niet afslaan en ik besloot mijn ticket niet te wijzigen.
Het hotel had ook een rijkelijke dinerkaart. Hoe heerlijk was het om weer eens avond te eten. Daarna speelde ik zelfs met een paar Spanjaarden nog spelletjes en leerde bij het tafelvoetballen in het Spaans te tellen. Zo relaxt was ik nog niet geweest en sliep daardoor heerlijk in het mooie berglandschap.
12 maart
De dag begon met een lekker ontbijt waarna al snel een grote verrassing volgde. Mijn persoonlijke assistent klopte aan mijn hoteldeur met de melding dat er telefoon voor mij was???? Vol verbazing nam ik het toestel over waar Loeki aan de andere kant bleek te hangen. Wat heerlijk om weer Nederlands te horen en om zo een mega-oppepper te krijgen voor het vervolg van mijn reis. Dank Loeki, heel gezellig om zo lekker lang bij te kletsen.
Mijn vertrek uit Papagayo stelde ik zolang mogelijk uit, maar uiteindelijk moest ik toch rond 14.00 uur naar Quito om mijn Galapagos-papieren op te halen. Het duurde meer dan twee uur voordat het reisbureau erin slaagde mijn tickets te printen, maar als het goed is, beschik ik nu over alle papieren om morgen dan aan mijn droomwens te kunnen beginnen. Ik slaap nu in matig hotel nabij het reisbureau, maar dat is gelukkig maar voor een nachtje en dan staan mij vast wonderlijke ervaringen te wachten, die ik waarschijnlijk pas over een dag of acht met jullie kan delen, want ik verwacht weinig wifi-punten, hooguit misschien op een van de eilanden.
[svgallery name=”2012-03-11-ecuador”]
[anchor id=”9_mar_2012″]
9 en 10 maart 2012, Quito, Ecuador
9 maart
Vandaag weer ontbijt om 6.00 uur en om 6.30 uur op dezelfde manier terug naar Quito, roeiboot, long tail boot, taxi, vliegtuig.
Eeuwig zonde dat er in het Amazonegebied op grote schaal naar olie wordt geboord. Deze reis geen vertraging en ik was om 12.00 uur in Quito waarvan het vliegveld middenin de woonwijk ligt. Ik liet me door de taxi eerst bij Happy Gringo travel afzetten. Via internet had ik al wat vooronderzoek gedaan waar ik mijn Galapagos-reis wilde boeken, zodat ik geen reisbureaus meer hoefden af te struinen. De keuze was dan ook snel gemaakt. Ik kon op twee manieren betalen: contant of via Visa, maar dan kwam er een fee van 6,5% bovenop. Via de ATM kan er maximaal $ 300,- worden gepind; dus ik moest naar de bank. Aangezien ik er helemaal niets voor voelde hier met zo’n groot bedrag over straat te lopen, vroeg ik de reisagent met mij mee te gaan. Hij kreeg toestemming van zijn werkgever dus gezamenlijk liepen we drie blokken verder naar de bank. Ook dat gaat hier anders. Er zaten ongeveer tweehonderd mensen als in een wachtlokaal voor de balies te wachten en er zat niks anders op dan er maar bij te gaan zitten. Toen ik eindelijk aan de beurt was, kon ik per Visacard nog niet de helft van het benodigde bedrag opnemen. Gelukkig had ik twee kaarten en kwam bijna aan de gehele reissom. Terug bij het reisbureau het een en ander ondertekend en de reis was geregeld. Morgen zou ik stukken kunnen ophalen en de rest contant betalen.
Alhoewel de wijk La Mariscal, waar ik nu was, er behoorlijk hip uitzag, wemelden het er van de politie. Aan de ene kant staan die er natuurlijk niet voor niks, aan de andere kant hoopte ik maar op de preventieve werking. Ik at wat en alhoewel er wifi was durfde ik mijn laptop niet tevoorschijn te halen. Overal groepen hangjongeren gaf geen veilig gevoel. Bij diverse reisbureaus probeerde ik nog trips te regelen, zodat ik niet alleen met openbaar vervoer hoefde, maar overal was ik de enige en waren de prijzen extreem hoog. Hoe kom ik hier ooit veilig van A naar B? Met de taxi weer naar hotel Posada Colonial gegaan en diner maar overgeslagen.
10 maart
Het lukte me niet uit de vicieuze cirkel te komen en de straat op te gaan en ik was weer behoorlijk verdrietig. Het was tijd om stappen te ondernemen. Want huilend, zonder eten op een kamertje zitten met inmiddels mijn hele gezicht vol koortsuitslag kan toch nooit de bedoeling van een vakantie zijn.
Aangezien mijn hoofddoel in Ecuador de Galapagos-eilanden waren, besloot ik te proberen dit naar voren te halen en mijn ticket naar huis tien dagen te vervroegen. Hoe gelukkig was ik dat, zonder extra kosten, mijn reis naar de Galapagos al dinsdag a.s. kon plaatsvinden. Ik vulde de maag en nam een paar broodjes mee voor de rest van de dag in de hotelkamer. Ik deed de eerste poging mijn ticket per e-mail naar Amsterdam om te zetten en moe van alles, maar blij met mijn besluit viel ik al snel in slaap.
Morgen, alles zal toch nog goedkomen vanuit Hosteleria Papagayo in Cotapaxi.
[svgallery name=”2012-03-09-ecuador”]
[anchor id=”6_mar_2012″]
6, 7 en 8 maart 2012, Amazone, Ecuador
6 maart
Het is vroeg opstaan in de Amazone: om 6.00 uur werd ik aan
het ontbijt verwacht. Het was de bedoeling dat we vroeg de jungle zouden
ingaan, maar doordat het regenseizoen was begonnen, kwam de regen tot 10.00 uur
recht uit de lucht en vertrokken we dus later. Onze eerste excursie was weer
met de boot door de Amazone naar de uitkijktoren van 36 meter hoog (vooral niet
naar beneden kijken!). Door de verrekijker spotten we de eerste apen.
Onderweg kreeg ik uitleg over: ‘wandelende’, zichzelf verplaatsende bomen
en bomen die omkruld worden door andere bomen en daardoor
dood gaan en weer voedsel opleveren. De gids deed de vogelgeluiden zo goed na,
dat er altijd antwoord terugkwam uit de jungle. Rond lunchtijd waren we weer
bij de lodge en om 15.30 uur moest ik weer gereed staan voor de volgende
excursie: een wandeling van zes kilometer.
Als hoogtepunt tijdens deze wandeling de twee apengroepen:
the woolys en de squarel apen hoog in de bomen. Op sommige foto’s is het
even zoeken, maar wat een bijzonder gevoel om onder een groep apen van ongeveer
zestig stuks te staan en ze zien te springen van de ene naar de andere boom. Op
de terugweg was het al donker, zodat ook de kaaimannen te zien waren.
Na het diner maakte ik tot 22.00 uur nog gebruik van het
stroom en dan is het echt pikdonker. In de ramen van mijn lodge zit geen glas,
maar alleen gaas, zodat de junglegeluiden rechtstreeks mijn kamer in komen. Er
zit hier een apensoort waarvan het mannetje een geluid maakt alsof de wind om
het huis raast, dit geluid verspreidt zich tot een afstand van drie kilometer.
Iedere nacht hoorde ik weer andere geluiden en meestal bleken dat vogels of
kikkers te zijn.
7 maart
Vandaag stonden er twee wandelingen op het programma.
Met de boot werden we weer naar het startpunt gebracht.
‘Mijn’ gids Gabriel, afgestudeerd bioloog, liep als Sherlock Holmes door het
oerwoud en dit keer echt niet grappig bedoeld. Ik liep als een stadse achter
hem aan, maar zodra hij begon te sluipen, deed ik dat ook maar want dan was er
altijd weer wat te zien. Sporen van miereneters, van varkens (alhoewel ik die
pislucht zelfs rook), maar dan zag hij een stuk verder weer een struik waar ze
tegenaan hadden geschuurd om hun territorium af te bakenen en als hoogtepunt
toch de apen.
Doordat Gabriel in de community woont, dit zijn kleine
dorpen aan de rand van de rivier en levend van de jungle, vertelde hij ook veel
praktische dingen. Van een bepaald soort palmblad werden visnetten gemaakt. In
dit geval maakte hij er voor mij een armband van.
Helaas werd ik gedurende de wandeling steeds duizeliger en
begon het ook weer te hozen. Terugkomen bij de lodge sloeg ik de lunch over en
kon mijn tranen weer niet bedwingen, omdat ik me steeds ellendiger voelde,
koud, rillerig, hoofdpijn, duizelig en zweterig. Op zo’n moment is dan wel weer
fijn de enige gast te zijn, want er werd uitmuntend voor mij gezorgd. Om het
uur kwam iemand wel iets brengen of kijken hoe het met me ging. Mogelijke
oorzaak: de malariapillen. Dus ik twijfelde om daarmee te stoppen. Uiteindelijk
heb ik dat toch maar niet gedaan.
8 maart
Ik ontbeet en lunchte wel, maar voelde me niet goed genoeg
voor allerlei wandelingen en lag de hele dag in mijn klamme bed. Ik vind het
ongelooflijk hoe mensen in dit klimaat kunnen leven. Het regent of de
luchtvochtigheid is rond de 90%; waardoor werkelijk alles vochtig is. Na het
avondeten ging het gelukkig iets beter en maakten we nog een korte boottocht.
Alhoewel niet alle foto’s mijn kwalitatieve breiclub-niveau 🙂 hebben, vond ik het toch de moeite
waard ze te plaatsen.
[svgallery name=”2012-03-06-ecuador”]
[anchor id=”5_mar_2012″]
5 maart 2012, Amazone, Ecuador
Klokslag 7.00 uur reed de taxi voor en gelukkig had ik op het vliegveld nog even tijd een broodje te eten, want ik leefde al twee dagen op water. Om 8.10 uur ontmoette ik de dame van Sanilodge, die mijn vliegticket naar Cota regelde en aan wie ik in een hoekje het geld contant moest betalen.
Helaas had de halfuur durende vlucht vier uur vertraging. Dus dat schoot lekker op. Het vliegveld van Cota was dusdanig klein dat de koffers door het raam werden aangegeven.
Mijn gids van Sanilodge wachtte mij op waarnaar wij met de taxi naar de boot gingen. Een soort long tail boot met 200 pk, zodat we met een behoorlijke vaart de Napo-rivier afgingen. Na in circa twee uur 75 kilometer te hebben afgelegd, kwamen wij bij de voorraadplaats van de Lodge aan; vanaf daar moesten we ongeveer een kilometer over een brug lopen om vervolgens na een kwartier met een roeiboot te hebben gevaren uiteindelijk bij de lodge aan te komen. Wel weer een bijzondere ervaring hoor om dwars door de jungle bij je lodge aan te komen. Hoe het kan, weet ik niet, maar ik ben weer de enige, terwijl er vrijdag een groep van 12 mensen komt. Dit betekent dat ik weer een privégids heb en daarnaast ongeveer negen man personeel. Het blijft vreemd.
Bij aankomst een welkomstdrankje en hapje en toen wat relaxtijd. Om 16.30 uur was de eerste excursie: met de roeiboot door de jungle varen en met name vogels spotten en genieten van de schitterende zonsondergang. Bij terugkomst kwam het met bakken uit de lucht gepaard gaande met hevige onweer. Nog genoten van het diner en daarna tot 22.00 uur gebruik kunnen maken van stroom en internet. De dieselgenerator staat slechts enkele uren per dag aan.
Ondanks het lange wachten op het vliegveld had de dag zeker een mooie en bijzondere afsluiting, want de Amazone is toch wel een natuurwonder waar ik dankzij al jullie opbeurende woorden uiteindelijk toch terecht bent gekomen, dank, dank, dank en nogmaals dank en Agnes, ik miste je al!
[svgallery name=”2012-03-05-ecuador”]
[anchor id=”4_mar_2012″]
4 maart 2012, Quito, Ecuador
Helaas zag vandaag er voor mij niet rooskleuriger uit. Ik was zwaar ontdaan en verdrietig. Eigenlijk zou ik vandaag op pad moeten voor mijn Galapagos-boeking, maar ik voelde er niets voor naar buiten te gaan en dacht maar aan een ding: zo snel mogelijk een retourticket naar Nederland boeken. Als ik definitief daartoe zou besluiten, had het ook geen zin verdere boekingen te maken. Voor morgenochtend vroeg had ik een vijfdaagse trip naar de Amazone geboekt, maar nooit meer een bevestiging met vluchtgegevens enz. ontvangen (ook gelukkig nog niets betaald). Ik probeerde het boekingskantoor van Sanilodge nog telefonisch te bereiken, maar in tegenstelling tot Azië, wordt hier niet op zondag gewerkt. Kortom, ik voelde me zwaar k…. en liep helemaal vast in mijn reisschema en wist niet meer wat ik moest doen. Met heimwee dacht ik terug aan Azië en moet toch een paar reminders over dit werelddeel noteren.
Meest voorkomende uitspraken
• No money, no honey
• Same, same, but different.
Wake-up call Azië om 5.00 uur ‘s morgens
• Of kraaiende hanen
• Of vegende dames.
Azië: verschillen Thailand, Laos en Vietnam
• Thailand is Aziatisch, maar met een behoorlijke vleug Westerse-invloeden
• Laos is nog echt een primair land en daardoor zeer puur
• Vietnam is net zo goed ontwikkeld als Thailand, maar heeft nauwelijks Westerse-invloeden en mist helaas de glimlach van Thailand.
In ieder geval zat ik daar in mijn hotelkamer en wat moet ik op dat soort momenten zonder het thuisfront? Na de nodige bemoedigende peptalk van Odette, GJ en via de comments van Steven en Arnold , besloot ik mijn Ecuador-reis via de bouwstenen van Ecuador-online voort te zetten, zodat ik niet alleen hoefde te reizen. Ik was inmiddels zo moe van alles, dat ik eerst een paar uur wilde slapen, voordat ik my Sister’s journey zou herplannen.
Tot mijn verbazing en inmiddels ook teleurstelling, want ik had al een ander plan getrokken, trof ik om 22.00 uur een bevestiging van mijn vlucht naar de Amazone: morgenochtend om 8.00 uur op het vliegveld melden. Grom, ik moest opeens in actie komen, hotel betaald en taxi voor 7.00 uur besteld.
Vanuit de Amazone kan ik berichten dat het inmiddels een stuk beter met mij gaat, maar daarover morgen meer, want ik heb hier slechts enkele uren stroom (lees: wifi) per dag ter beschikking. Morgen ook hopelijk de mooiste junglefoto’s.
[anchor id=”2_mar_2012″]
1, 2 en 3 maart 2012, drie werelddelen: Azië, Europa en Zuid-Amerika
Ik ben helemaal uit mijn reisverslagritme door al het gereis en het heerlijke bezoek thuis. Vanaf nu, vanuit het vliegtuig naar Madrid, probeer ik de draad weer op te pakken. Mede afhankelijk van de wifi-mogelijkheden in Ecuador.
1 maart 2012, Chiang Mai, Thailand
Vandaag een déjà-vu dagje: ontbeten, massage bij de gevangenis-dames, inkopen gedaan, twee uur bij de kapper gezeten en eind van de middag me opgetut voor de lange reis naar Amsterdam. Gelukkig mocht ik zonder bijbetaling tot 17.30 uur mijn kamer gebruiken.
Het gereis-gedoe.
Vlucht Chiang Mai naar Bangkok. Ging allemaal vrij voorspoedig.
Op Bangkok airport een hoop gedoe. Lange incheckrij voor de vlucht, geen fatsoenlijke stoel meer te regelen. De douane was een rampenplan, wegens verbouwing sloten ze de helft, waardoor er kris-kras over het vliegveld twee rijen van bijna 1 kilometer stonden, vervolgens een uur vertraging. De enige wifi-toegang was verkrijgbaar via een toegangscode die bij een informatiebalie werd afgegeven en die slechts 15 minuten geldig was. Ik werd steeds moeier en chagrijniger en toen ik na een sigaretje weer helemaal door de controlepost moest, schoenen uit, door de scan, bodycheck, had ik het helemaal gehad. De vlucht vertrok uiteindelijk om 3.30 uur ’s nachts. Om 11.00 uur zette ik weer voet op Nederlandse bodem en het welkom door GJ en Grace maakte alles goed.
Inmiddels was ik al 34 uur op.
2 maart 2012, Overveen, Nederland
Grace leek opeens veel kleiner, GJ vertrouwd als vanouds en mijn appartement viel bij binnenkomst als een warme luxe deken over me heen. Wat smaakte die donkerbruine boterham met Wilde Weijde-kaas van l’Amuse overheerlijk en zo genoot ik van de vele lekkernijen die GJ had gehaald. Hoe fijn was het mijn PR (persoonlijke reisleidster) en liefste zus ook nog even te zien. De tijd vloog: ik waste alles en genoot zelfs nog van een Nederlandse strandwandeling. Voordat ik het wist, ging mijn wekker de volgende dag om 5.00 uur alweer.
3 maart 2012, Quito, Ecuador
Tot het laatste moment thuis bleef Grace binnen een straal van 30 centimeter om me heen keutelen. GJ bracht me om 6.00 uur naar Schiphol, bij het inchecken regelde ik nog een nooduitgang stoel voor het tweede gedeelte van mijn reis van Madrid naar Ecuador. Afscheid nemen, blijft moeilijk.
Vreemd genoeg was de incheckbalie in een andere hal dan de vertrekhal; waardoor ik eerst een kwartier bij de verkeerde douane in de rij stond en me toen moest haasten om op tijd in de andere hal te komen. De borden: gate closed stonden al aan, maar ik zit in het vliegtuig naar Madrid. Dus alles is weer goed gekomen.
De anderhalf uur overstaptijd op Madrid was geen overbodige luxe. Ik moest zelfs met de metro van de ene naar de andere terminal. Voor mijn elf uur durende vlucht naar Quito had ik de beste plaats en kon dan ook heerlijk slapen. Aangekomen in Quito sloeg ik de eerste taxiaanbieder voor $ 10,- af, omdat ik gelezen had dat het circa $ 5,- zou moeten kosten. Een andere taxichauffeur zou op de meter rijden en nam mijn tas mee, maar buitengekomen verlieten we het vliegveld en stond er een particuliere auto zonder taxibordje en zonder meter. Ik vertrouwde het niet en haalde mijn rugzak weer uit de auto en voordat ik het wist, stond een andere man alweer met mijn bagage in zijn armen en zei: yellow taxi by meter. Alleen toen ik in die taxi zat, ging er geen meter aan en moest ik alsnog over de prijs onderhandelen. Ook kende hij het hoteladres niet en reed door allerlei wijken met mij rond en op een gegeven moment vergrendelde hij zelfs alle deuren en begon een beetje aan een hoofdsteunovertrek te rommelen. Ik krijg gelijk allerlei visioenen dat die over mijn hoofd zou worden getrokken enz. enz. Ik frummelde voorzichtig mijn deur weer van het slot af, maar uiteindelijk werd ik toch netjes bij het hotel afgezet. Gruwel, wat een spookverhalen kan je dan krijgen, mede doordat Quito hierom ook bekend staat. Het hotel La Posada Colonial is okee, de hoteleigenaar benadrukte niet met camera in zicht op stap te gaan. Door dit alles voelt Quito absoluut niet goed en ik sloeg de avondmaaltijd dan ook maar over en nam een vette slaappil; waardoor ik behoorlijk sliep in mijn megakamer met maar liefst vier bedden. Hopelijk ziet morgen er alles rooskleuriger uit.
[svgallery name=”2012-03-02-ecuador”]’>